Αποτροπή εξαίρεση, αποτρόπαιος κανόνας
Τα ζώα μάχονται αλλά δεν διεξάγουν πολέμους. Ο άνθρωπος είναι το μόνο πρωτεύον που επιδίδεται στη θανάτωση των ομοίων του σε μεγάλη κλίματα, με πρόγραμμα και ενθουσιασμό. Ο πόλεμος είναι μία από τις σημαντικότερες επινοήσεις του, η ικανότητα του ανθρώπου να συνάπτει ειρήνη είναι μάλλον μεταγενέστερο επίτευγμα.
Οι αρχαιότερες παραδόσεις της ανθρωπότητας, οι μύθοι και οι ηρωϊκοί θρύλοι, έχουν θέμα τους κυρίως το φόνο. Η μάχη διεξαγόταν σώμα με σώμα μόνο επειδή η τεχνική των όπλων ήταν απλοϊκή αλλά και γιατί η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου είναι μεγαλύτερη όταν ξεσπά το ΜΙΣΟΣ του σε όσους γνωρίζει, επομένως στον αμέσως διπλανό του.
Ο εμφύλιος πόλεμος μοιάζει να είναι όχι μόνο αρχαία συνήθεια, αλλά η κύρια μορφή όλων των συλλογικών συγκρούσεων. Την κλασική του απεικόνιση απέκτησε εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια-ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ποτέ δεν ξεπεράστηκε.
Αντίθετα, ο «συνήθης» εθνικός πόλεμος εναντίον ενός εχθρικού κράτους είναι φαινόμενο σχετικά μεταγενέστερο. Προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κάστας πολεμιστών εξ επαγγέλματος, το σχηματισμό τακτικών στρατών και τη διάκριση μεταξύ στρατιωτικού και πολίτη, και οδηγεί στη διαμόρφωση πολύπλοκων τελετουργιών σε όλη την διάρκεια του πολέμου, από την κήρυξή του μέχρι την συνθηκολόγηση.
Στον 18ο αιώνα η σφαγή ορθολογικοποίηθηκε κατά τρόπο: από τη μια μεριά πήρε τεράστιες διαστάσεις με την εισαγωγή της υποχρεωτικής θητείας και την πρόοδο της τεχνικής, από την άλλη τα κράτη προσπάθησαν να υποτάξουν τους πολέμους τους σε κανόνες ΔΙΕΘΝΟΥΣ ισχύος που θεσπίστηκαν για πρώτη φορά το 1907 στη Χάγη με τον κανονισμό Διεξαγωγής Πολέμου στην Ξηρά.
Από αυτή την άποψη, ο εμφύλιος φαίνεται να είναι η εξαίρεση του ΚΑΝΟΝΑ, δηλαδή μια μη κανονική μορφή σύγκρουσης. Ο Κλαούζεβιτς στο κλασσικό εγχειρίδιό του περί πολεμικής τέχνης δεν αναφέρει λέξη για τον ΕΜΦΥΛΙΟ, και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει θεωρεία της προκοπής για αυτό το είδος πολέμου.
Η πολύπλοκη πραγματικότητα δεν τινάζει στον αέρα μόνο τους τυπικούς ορισμούς των νομομαθών. Και τα στρατιωτικά παιχνίδια πάνω στο χάρτη των γενικών επιτελείων αποτυχαίνουν μπροστά σε μια ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ κάτω από τον αστερισμό του εμφυλίου.
Παράλληλα, το άλλοτε ανύπαρκτο σχηματίζει εκρηκτικές ανώσεις με τον αταβισμό. Σ’ αυτές τις συνθήκες παλιά ανθρωπολογικά ερωτήματα ξαναμπαίνουν, λόγου χάριν το ερώτημα: τι είναι πιο παράξενο, η δολοφονία ενός ανθρώπου που ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ή ο αφανισμός ενός αντιπάλου που δεν έχεις ιδέα γι’ αυτόν, ούτε καν λανθασμένη;
Για τα πληρώματα των βομβαρδιστικών στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο αντίπαλος ήταν καθαρή αφαίρεση, και οι άντρες, που ακόμη και σήμερα στις όμοιες με καταφύγια ΒΑΣΕΙΣ ΠΥΡΑΥΛΩΝ περιμένουν τη διαταγή να ρίξουν, είναι τόσο ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ και ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΙ, ώστε δεν αντιλαμβάνονται το σημαίνει το πάτημα ενός κουμπιού, κατάσταση τόσο αφύσικη που σε σύγκριση μ’ αυτή ακόμα και ο πιο παράλογος εμφύλιος Μοιάζει σχεδόν φυσιολογικός. Πιθανόν να μην είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ από τον άνθρωπο εκείνου που ΜΙΣΕΙ, κι αυτός είναι συνήθως ο ανταγωνιστής στο ίδιο του έδαφος.
Αντιγραφή από τον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπεργκερ..
Διαγγελέας....
Οι αρχαιότερες παραδόσεις της ανθρωπότητας, οι μύθοι και οι ηρωϊκοί θρύλοι, έχουν θέμα τους κυρίως το φόνο. Η μάχη διεξαγόταν σώμα με σώμα μόνο επειδή η τεχνική των όπλων ήταν απλοϊκή αλλά και γιατί η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου είναι μεγαλύτερη όταν ξεσπά το ΜΙΣΟΣ του σε όσους γνωρίζει, επομένως στον αμέσως διπλανό του.
Ο εμφύλιος πόλεμος μοιάζει να είναι όχι μόνο αρχαία συνήθεια, αλλά η κύρια μορφή όλων των συλλογικών συγκρούσεων. Την κλασική του απεικόνιση απέκτησε εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια-ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ποτέ δεν ξεπεράστηκε.
Αντίθετα, ο «συνήθης» εθνικός πόλεμος εναντίον ενός εχθρικού κράτους είναι φαινόμενο σχετικά μεταγενέστερο. Προϋποθέτει την ύπαρξη μιας κάστας πολεμιστών εξ επαγγέλματος, το σχηματισμό τακτικών στρατών και τη διάκριση μεταξύ στρατιωτικού και πολίτη, και οδηγεί στη διαμόρφωση πολύπλοκων τελετουργιών σε όλη την διάρκεια του πολέμου, από την κήρυξή του μέχρι την συνθηκολόγηση.
Στον 18ο αιώνα η σφαγή ορθολογικοποίηθηκε κατά τρόπο: από τη μια μεριά πήρε τεράστιες διαστάσεις με την εισαγωγή της υποχρεωτικής θητείας και την πρόοδο της τεχνικής, από την άλλη τα κράτη προσπάθησαν να υποτάξουν τους πολέμους τους σε κανόνες ΔΙΕΘΝΟΥΣ ισχύος που θεσπίστηκαν για πρώτη φορά το 1907 στη Χάγη με τον κανονισμό Διεξαγωγής Πολέμου στην Ξηρά.
Από αυτή την άποψη, ο εμφύλιος φαίνεται να είναι η εξαίρεση του ΚΑΝΟΝΑ, δηλαδή μια μη κανονική μορφή σύγκρουσης. Ο Κλαούζεβιτς στο κλασσικό εγχειρίδιό του περί πολεμικής τέχνης δεν αναφέρει λέξη για τον ΕΜΦΥΛΙΟ, και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει θεωρεία της προκοπής για αυτό το είδος πολέμου.
Η πολύπλοκη πραγματικότητα δεν τινάζει στον αέρα μόνο τους τυπικούς ορισμούς των νομομαθών. Και τα στρατιωτικά παιχνίδια πάνω στο χάρτη των γενικών επιτελείων αποτυχαίνουν μπροστά σε μια ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ κάτω από τον αστερισμό του εμφυλίου.
Παράλληλα, το άλλοτε ανύπαρκτο σχηματίζει εκρηκτικές ανώσεις με τον αταβισμό. Σ’ αυτές τις συνθήκες παλιά ανθρωπολογικά ερωτήματα ξαναμπαίνουν, λόγου χάριν το ερώτημα: τι είναι πιο παράξενο, η δολοφονία ενός ανθρώπου που ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ή ο αφανισμός ενός αντιπάλου που δεν έχεις ιδέα γι’ αυτόν, ούτε καν λανθασμένη;
Για τα πληρώματα των βομβαρδιστικών στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο αντίπαλος ήταν καθαρή αφαίρεση, και οι άντρες, που ακόμη και σήμερα στις όμοιες με καταφύγια ΒΑΣΕΙΣ ΠΥΡΑΥΛΩΝ περιμένουν τη διαταγή να ρίξουν, είναι τόσο ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ και ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΙ, ώστε δεν αντιλαμβάνονται το σημαίνει το πάτημα ενός κουμπιού, κατάσταση τόσο αφύσικη που σε σύγκριση μ’ αυτή ακόμα και ο πιο παράλογος εμφύλιος Μοιάζει σχεδόν φυσιολογικός. Πιθανόν να μην είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ από τον άνθρωπο εκείνου που ΜΙΣΕΙ, κι αυτός είναι συνήθως ο ανταγωνιστής στο ίδιο του έδαφος.
ΑΝΑΜΕΣΑ στο ΜΙΣΟΣ για τον ΠΛΗΣΙΟΝ και εκείνο για τον ξένο υπάρχει μια ανεξήγητη συνάφεια.Ο άλλος, που αποτελεί αντικείμενο αποστροφής, είναι αρχικά πάντα ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ, και μόνο αφότου σχηματιστούν μεγαλύτερες κοινότητες ανακηρύσσεται ΕΧΘΡΟΣ ο ξένος εντεύθεν των συνόρων!....
Αντιγραφή από τον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπεργκερ..
Διαγγελέας....
