Ουκρανία: Εντελώς διαφορετική οπτική των γεγονότων…
Τα αμερικανικά ΜΜΕ, ακολουθώντας τη γραμμή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είτε αγνοούν την αλήθεια για την Ουκρανία, ή την παραβλέπουν, προσφέροντας μια παραποιημένη εικόνα για τα τεκταινόμενα εκεί. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο αμερικανικής υπηκοότητας, ρωσικής όμως καταγωγής, καθηγητής Σλαβικών σπουδών στο πανεπιστήμιο Μπράουν των ΗΠΑ, Βλαντιμίρ Γκόλσταϊν, σε άρθρο του στο Forbes. Ο καθηγητής Γκόλσταϊν εστιάζει την κριτική του σε επτά σημεία που, κατά τη γνώμη του, τα αμερικανικά ΜΜΕ μεροληπτούν εις βάρος της Ρωσίας.
ΠΗΓΗ: Vladimir Golstein, «Why Everything You’ve Read About Ukraine Is Wrong»,
Forbes.com, May 19, 2014
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Forbes.com, May 19, 2014
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Το πρώτο σημείο, κατά τον καθηγητή, αφορά τον διχασμό της ουκρανικής κοινωνίας. Σύμφωνα με τον καθηγητή, η ουκρανική κοινωνία είναι πράγματι διχασμένη, αλλά αυτό συνέβη διότι στη χώρα επικράτησε και επιβλήθηκε η κουλτούρα των δυτικών Ουκρανών, «για να ενοποιηθεί η χώρα», όπως είπαν οι εμπνευστές της πολιτικής αυτής. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει ο Γκόλσταϊν, αυτό έγινε για να ταπεινωθούν οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας. Οι δυτικοί και οι ανατολικοί Ουκρανοί δεν έχουν κοινά σημεία, αναφέρει.
Κατά συνέπεια η σύγκρουση σήμερα στην Ουκρανία δεν γίνεται μεταξύ ρωσόφιλων και Ουκρανών, αλλά μεταξύ Ουκρανών, με διαφορετική οπτική σχετικά με μια ανεξάρτητη Ουκρανία, υποστηρίζει. Η δυτική Ουκρανία αποτέλεσε τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης στην εποχή του Στάλιν (μετά το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ και την κατάκτηση της Πολωνίας από τον Χίτλερ). Επί αιώνες βρισκόταν υπό την πολιτιστική, θρησκευτική και πολιτική επιρροή της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και της Πολωνίας. Οι δυτικοί Ουκρανοί πάντοτε αντιμετώπιζαν τον Στάλιν ως μεγαλύτερο δολοφόνο από τον Χίτλερ και για αυτό συμμάχησαν μαζί του, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την ηγεσία του Στεπάν Μπαντέρα, ο οποίος φιλοδοξούσε να εκκαθαρίσει τη χώρα από τους Πολωνούς και τους Εβραίους.
Οι δυτικοί Ουκρανοί πάντοτε έβλεπαν τους Ρώσους ως εισβολείς και κατακτητές. Τα τελευταία 20 χρόνια, μετά την ανεξαρτησία της, η Ουκρανία προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από το σοβιετικό της παρελθόν και την ιδεολογία και επέλεξε, ως εναλλακτική λύση τον εθνικισμό των δυτικών Ουκρανών. Οι ανατολικοί όμως δεν είδαν αυτό με καλό μάτι. Μετά δε την έκπτωση του προέδρου Γιανουκόβιτς, οι δυτικοί εξετράπησαν πλήρως, απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο τους ανατολικούς συμπατριώτες τους από την ιδέα της ενιαίας Ουκρανίας.
Ο δυτικός τύπος, δεύτερον, σφάλει όταν αναφέρεται στη σφαγή των 100 περίπου πολιτών της Οδησσού, που κάηκαν ζωντανοί, στις 2 Μαΐου. Τα δυτικά ΜΜΕ ανέφεραν ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για οργανωμένο πογκρόμ. Τα θύματα απλώς αρνούνταν να αποδεχτούν την ακραία εθνικιστική ατζέντα του Κιέβου.Μπορούμε όμως να αποκαλούμε πολίτες ως αυτονομιστές ή τρομοκράτες, μόνο και μόνο γιατί απορρίπτουν τον ακραίο εθνικισμό και καταλαμβάνουν ένα κτήριο; Γιατί να μην τους αποκαλούμε μετριοπαθείς Ουκρανούς;
Ένα τρίτο σημείο αφορά τις ουκρανικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 25 Μαΐου, σε σχέση με το σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν καν σοβαροί υποψήφιοι. Υπάρχουν μόνο ολιγάρχες, όπως ο Πέτρο Ποροσένκο, διεφθαρμένοι πολιτικοί όπως η Γιούλια Τιμοσένκο, ή πρώην στελέχη της κυβέρνησής της, όπως ο προεδρεύων Αρσένι Γιατσένιουκ. Το ίδιο διεφθαρμένος ήταν και ο Γιανουκόβιτς και για αυτό δεν κατάφερε να επουλώσει τις πληγές που είχε ανοίξει στη χώρα η διεφθαρμένη κυβέρνηση Τιμοσένκο. Είναι θλιβερό φαινόμενο ο πλέον δυναμικός πολιτικός αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία να θεωρείται ο εκ δυτικής Ουκρανίας υπερεθνικιστής Όλεχ Τιγιάχνιμποκ, ο οποίος από τη Ρωσία χαρακτηρίζεται ως φασίστας.
Η πολιτική δεν έχει καμία βαρύτητα στην Ουκρανία, τη γη των ολιγαρχών. Αυτό είναι τοτέταρτο σημείο που παραβλέπουν τα δυτικά ΜΜΕ. Καλώς ή κακώς, ο Πούτιν έθεσε τέρμα στην κυριαρχία των ολιγαρχών στη Ρωσία. Μέλη του στενού κύκλου του Πούτιν μπορεί να κατέχουν απίστευτο πλούτο, γνωρίζουν όμως σε ποιόν το οφείλουν αυτό. Όταν ο Πούτιν φυλάκισε τον Μιχαήλ Χοντορκόφκσι, έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, σε όλους τους ισχυρούς της Ρωσίας, για το ποίος κυβερνά τη χώρα. Η Ουκρανία δεν διαθέτει όμως τον πολιτικό που θα πράξει το ίδιο.
Αντίθετα οι πολιτικοί της χώρας δρουν σε στενή συνεργασία με τους διαφόρους ολιγάρχες. Ένας από αυτούς, ο Ρινάτ Αχμέτοφ, ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην Ουκρανία, που κατέχει τις μεγαλύτερες μεταλλουργικές βιομηχανίες στην ανατολική Ουκρανία, έχει οργανώσει τους 300.000 εργάτες του, ώστε με τη βοήθειά τους να επιτύχει να θέσει υπό τον έλεγχό του την περιοχή, επιτιθέμενος στους πολίτες της ανατολικής Ουκρανίας, με τη συνεργασία ενός άλλου ολιγάρχη, του Ιγκόρ Κολομόισκι.
Τα δυτικά ΜΜΕ τείνουν να υποτιμήσουν την επιρροή του Κολομόισκι, ο οποίος χρηματοδοτεί παραστρατιωτικές οργανώσεις και τις χρησιμοποιεί στην ανατολική Ουκρανία. Ο ίδιος, αν και κατοικεί στην Ελβετία, διορίστηκε κυβερνήτης της περιοχής του Ντνιπροπετρόβσκ και ενισχύει με όπλα τις ουκρανικές δυνάμεις, ενώ προσφέρει αμοιβή 10.000 δολαρίων για κάθε νεκρό Ρώσο αυτονομιστή. Οι δυνάμεις που ελέγχει έχουν πραγματοποιήσει σειρά επιθέσεων, περιλαμβανομένης και αυτής στη Μαριούπολη. Οι ρωσικές αρχές τον συνδέουν επίσης με τη σφαγή της Οδησσού.
Ο Κολομόισκι είναι επίσης πρόεδρος της ισραηλιτικής κοινότητας της Ουκρανίας και χρηματοδοτεί διάφορα προγράμματα αποκατάστασης εβραϊκών μνημείων, ανά την υφήλιο. Το 2010 έγινε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εβραϊκών Κοινοτήτων, δωρίζοντας 14 εκατ. δολάρια σε διάφορα προγράμματα. Τελικά εκδιώχθηκε από την προεδρία, μετά τις έντονες διαμαρτυρίες των λοιπών μελών του συμβουλίου. Ίδρυσε όμως μια δική του Ευρωπαϊκή Εβραϊκή Ένωση, όπως την ονόμασε. Οι φίλα προσκείμενες σε αυτόν ουκρανικές εβραϊκές οργανώσεις υποστηρίζουν ότι η νέα Ουκρανία είναι μια ανοικτή, πλουραλιστική κοινωνία. Η ουκρανική παράδοση όμως των αντιεβραϊκών πογκρόμ δεν πείθει για του λόγου το ασφαλές.
Τα δυτικά ΜΜΕ διαμαρτύρονται για τον έλεγχο που ασκεί ο Πούτιν στα ρωσικά ΜΜΕ. Ο Κολομόισκι όμως δεν ασκεί λιγότερο έλεγχο. Ο ίδιος είναι ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου συγκροτήματος ΜΜΕ της Ουκρανίας, ελέγχοντας τηλεοπτικά κανάλια, το ουκρανικό πρακτορείο ειδήσεων και δεκάδες διαδικτυακούς τόπους. Μέσω αυτών ασκεί πολεμική κατά του Πούτιν.
Ένας ακόμα μύθος που τα δυτικά ΜΜΕ καλλιεργούν αναφέρει ότι η Ρωσία είναι αδύναμη. Η χώρα συρρικνώνεται πληθυσμιακά, οικονομικά και γεωγραφικά. Η Ρωσία έχει υπέρ-επεκταθεί. Στα σινορωσικά σύνορα, σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο, σε κάθε 100.000 Κινέζους αντιστοιχούν μόλις 10 Ρώσοι. Μόνο όμως ένα φανατικά ρωσόφοβος μπορεί να υποστηρίξει ότι η Ρωσία επιθυμεί να επεκταθεί. Τα Βαλτικά κράτη, η Μολδαβία, η Γεωργία και η Πολωνία συνεχίζουν να διαχέουν τον μύθο ρωσικής επεκτατικότητας, γιατί με τον τρόπο αυτό μπορούν να κερδίσουν οικονομική υποστήριξη από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Ο πρόεδρος Πούτιν είχε υποταχθεί στα δυτικά συμφέροντα. Παρά τα όσα αναφέρει ο δυτικός Τύπος, ο Πούτιν δεν διαμαρτυρήθηκε κατά της εξάπλωσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και παρέδωσε και αρκετές ρωσικές στρατιωτικές βάσεις. Ο Πούτιν αντέδρασε επιθετικά μόνο όταν αισθάνθηκε ότι απειλείται η ίδια η αυλή του. Η προσάρτηση δε της Κριμαίας, την οποία αποδέχτηκε, μετά και από έντονες πιέσεις της ρωσικής κοινής γνώμης, ήταν μια περιορισμένου σκοπού επιχείρηση, η οποία επέτρεψε στον Πούτιν να διατηρήσει το κύρος του, μετά την απώλεια της Ουκρανίας.
Από τότε έως σήμερα έχει δώσει σημάδια ότι επιθυμεί την αποκλιμάκωση, σημάδια που κατάφεραν να ερμηνεύσουν έμπειροι διπλωμάτες, όπως ο πρώην Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα Τζακ Μάτλοκ ή ο Χένρι Κίσινγκερ. Ίσως ο επόμενος Ρώσος ηγέτης να μην είναι τόσο διαλλακτικός όσο ο Πούτιν. Ήδη ο Ντμίτρι Ρογκόζιν, αντιπρόσωπος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ και επίδοξος διάδοχος του Πούτιν, έχει δηλώσει ότι την επόμενη φορά που η Μολδαβία ή η Ουκρανία του απαγορεύσουν να πετάξει πάνω από τον εναέριο χώρο τους, θα πετάξει με βομβαρδιστικό.
Ο Χίτλερ κέρδισε την εξουσία στη Γερμανία, λόγω των συνεχών ταπεινώσεων στις οποίες την υπέβαλαν οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα από τη Γερμανία του 1939, η Ρωσία διαθέτει πλήθος πυρηνικών όπλων. Για αυτό αξίζει τελικά να εξοργίζουμε ακόμα περισσότερο μια πυρηνική δύναμη για χάρη του κ. Κολομόισκι και τους υπόλοιπους ολιγάρχες; Αυτοί οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι της Δύσης που συγχέουν το παιχνίδι εξουσίας που παίζει αυτή τη στιγμή η ουκρανική ελίτ, με το ζήτημα της προάσπισης της ελευθερίας, πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι δεν υπηρετούν, αλλά μάλλον προδίδουν τις αρχές της αμερικανικής δημοκρατίας.
